ม้าไม้และสหายในฤดูแล้ง

ร อ ย แ ด ด ฤ ดู แ ล้ ง
 
ต้นหญ้าส่วนใหญ่ไร้ชีวิตชีวา
บางส่วนมีสีเขียวประปราย
พวกมันมีพี่ใหญ่ที่เป็นต้นไม้ไร้ใบ
ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนาน
มันคงแผ่กิ่งก้านระเกะระกะอยู่เช่นนั้น
ไม่นานคงเปราะหักทิ้งไว้ใต้โคนต้นมันเอง
ข้าพเจ้ามองเห็นม้าไม้ที่นิ่งสงบอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน
ไร้ร่องรอยคนนั่ง
มันสิ้นหวังจะมีผู้มาเยือน
ฤาเจ้าของทิ้งมันไปเสียแล้ว
ข้าพเจ้าเดาว่าเช่นนั้น
สักวันม้าไม้คงตามเจ้าของไป
เพียงรอเวลาและฤดูกาลกัดแทะตัวมันจนสิ้นวาระ
วันนี้ ข้าพเจ้าเชื่อว่า
ก่อนหน้านั้นทั้งต้นไม้ใหญ่ ต้นหญ้า กับม้าไม้และเจ้าของเดิม
ต่างมีความผูกพันและเป็นภาพที่งดงามแต่ก่อนเก่า
บัดนี้...ความแห้งแล้งบุกรุกเข้ามา
แต่ไม่ได้ทำให้ความงดงามของพวกมันลดน้อยลงไปเลย
กลับมองเห็นสัจจธรรมบางสิ่ง
ในความเป็นไปของวัฎจักร
และโซ่ห่วงธรรมชาติทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต
ว่า...จักดับสูญสิ้นไปตามกาลเวลา
บ้างก็น่าจดจำ
บ้างก็ถูกลืมเลือนไป
ข้าพเจ้าเพียงมองภาพแลให้จิตใจนำทาง
ความพลิกผันชีวิตเป็นส่วนของโลกธรรม
ข้าพเจ้าเพียงหวังระบาย
ค ว า ม ทุ ก ข์ จั ง !
ค ว า ม ห ม อ ง เ ศ ร้ า จั ง !
ได้ถูกยกออกไปแล้ว
จิ ต ข้ า พ เ จ้ า ก็ บ า ง เ บ า เ ช่ น ข น น ก
และมีอิสระอันไร้โซ่ตรวนจองจำ
ความเป็นคน ถูกเรียกกว่า "มนุษย์"
ข้าพเจ้า ...
ผู้ผ่านมาพบบนโลกใบเดิมเดิมแลกำลังจะผ่านไป...
 
"ทิพย์"
เนื้อหาโดย: "ทิพย์"
ขอบคุณภาพจากพินเทอเรส
อ่านต่อได้ที่ https://board.postjung.com/1455775