11/01/2562 [Night party]
วันนี้ฉันคิดว่าช่วงเวลาที่ฉันติดอยู่ที่นั่น..มันเป็นเวลาที่เลวร้ายที่สุดของฉันเลย..ฉันเกลียดสถานการณ์แบบนั้น..บรรยากาศแบบนั้น..ความรู้สึกแบบนั้น..ความรู้สึกที่ไม่มีใคร..ความว่างเปล่า..ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้ง..ความรู้สึกที่ไร้ตัวตน..ความรู้สึกที่ถูกมองข้าม..ฉันเกลียดสถานการ์ที่ควบคุมไม่ได้แบบนั้น..แต่เหตุการ์ทั้งหมดทั้งมวลที่ฉันเจอวันนี้..ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิด..ฉันสามารถเลือกได้..ว่าจะมาเจอมันหรือหลีกเลี่ยงมัน..ถ้าฉันเลี่ยงฉันก็จะได้กลับบ้านมาอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ..ไม่ต้องไปนั่งปั้นหน้า..ไม่ต้องทนกระอักกระอ่วนกับคนที่ไม่สนิท [และฉันรู้ด้วยว่าคนพวกนั้นฉันไม่มีทางทำความรู้จักและตีสนิทได้..ไม่ใช่ว่าฉันไม่พยายามแต่ฉันมองออกว่าใครเป็นยังไง..เพราะก็มีหลายครั้งที่ฉันทำความรู้จักและตีสนิทกับคนไม่รู้จักสำเร็จมาหลายคนแล้ว] วันนี้เป็นวันที่ฉันเฟลมากๆ..เฟลกับการไม่มีจุดยืน..เฟลกับทุกสิ่งทุกอย่าง..เป็นวันที่ฉันไม่มีความภาคภูมิใจอะไรเลย
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่นมันแย่มาก..มันเหมือนจะฆ่าฉันให้ตาย..ฉันออกไปจากตรงนั่นไม่ได้..ฉันถูกขังด้วยอะไรบางอย่าง..ที่ไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้..แต่ก็อย่างที่บอกว่าฉันเลือกได้..และฉันก็เสี่ยงเลือกมันเอง..แต่ทว่าทางเลือกฉันมันไม่คุ้มค่าอะไรเลย555 ก็น่าจะรู้ว่าเล่นกับความน่าจะเป็นผลลัพธ์มันเป็นแบบไหน..ไม่ได้สักรางวัล!! แถมโบนัสยังน้อยลงกว่าทุกปี..ฉันเลือกมาฟังข่าวดีแบบนี้เหรอเนี่ย? ไม่อยากจะเชื่อ? แต่ก็ช่างเถอะยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว..
ที่ฉันรู้สึกเศร้าไม่ใช่เรื่องเงินหรอก..แต่การที่คนเราเวลาที่หมดความภาคภูมิใจในตัวเอง..มันเฟลแค่ไหน(ถ้าใครเข้าใจ)ก็น่าจะรู้.
