จะไปตายที่ไหนก็ไป!! คนเฮงซวย! [ร่ำร้องตะโกนในใจ]
จริงๆเธอไม่ผิดหรอก..ผิดแค่สองวันที่แล้วเป็นวันสำคัญ..ถ้าฉันเลือกที่จะปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนปีที่ผ่านๆมา..มันคงไม่ร้อนเหมือนจุดไฟเผาตัวเองแบบนี้..รู้แล้วสินะมันผิดที่ใคร
ไม่รู้ว่าคาดหวังอะไรจากเขากันนะ..ก่อนอื่นเลยคนที่เล่าถึงไม่ใช่แฟนเก่าหรือคนเคยรักกันหรืออะไรทำนองนั้นเลย..แต่เราเคยเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ..เพื่อนร่วมเซคร่วมคลาสกันมาตั้งหลายปี..และเกือบจะเข้าใกล้คำว่าเพื่อนสนิทเสียด้วยซ้ำ..ไม่รู้สิฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่พิเศษสำหรับเรา..ฉันคิดกับเธอฐานะอื่นก็จริง..แต่เธอก็ไม่เคยรู้นี่นา..หรืออาจจะรู้? แต่สิ่งที่เธอทำกับฉันมันไม่เหมือนที่ทำกับเพื่อนของเธอ..เธอเหมือนจะอ่อย..จะให้ท่า..จะทำให้ฉันตกหลุมรักซ้ำๆอยู่บ่อยครั้ง..หรือจริงๆเธอไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย..ฉันอาจเป็นคนไปหลงใหลในตัวเธอเองทั้งหมดด้วยตัวเอง..ตกลงมันยังไงกันแน่..แต่จะอะไรก็แล้วแต่..เราสองคนเคยมีช่วงเวลาที่ต่างเป็นคนพิเศษกันไม่ใช่เหรอ..อย่างน้อยก็..ช่วงนั้น..แม้จะแค่เวลาสั้นๆ..แต่ฉันมั่นใจว่าเรารู้จักในตัวกันและกันระดับนึง..แต่ดูตอนนี้สิ..เธอเป็นอะไรของเธอ..ฉันไม่ใช่แฟนเก่าตัวผู้ของเธอนะ..ที่เธอจะรังเกียจกันขนาดนี้
เรื่องมันก็แค่วันนั้นเป็นวันเกิดหล่อน..ฉันชั่งใจอยู่สักพักว่าจะส่งข้อความไปอวยพรดีไหม..[แบบเพื่อนที่เขาส่งให้กันไง] คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักสุดท้ายเลยตัดสินใจว่าจะส่ง..แล้วก็พิมพ์ข้อความสั้นๆ(ไม่หวือหวาหรือชวนให้คิดเป็นอื่น)ไปในแชทส่วนตัว..แล้วก็รอด้วยใจระทึก..รออะไรบางอย่างจากคนพิเศษของเรา..แม้กายจะทำเป็นไม่รอ..ฉันพยายามทำกิจกรรมต่างๆมากเป็นพิเศษเพื่อให้ลืมมันไป..ส่งไปแล้วก็จบๆกันไป..จะคาดหวังอะไรนักหนา..
และคนที่ปากบอกไม่รอ..มันก็คอยแต่หยิบโทรศัพท์มาเช็คการแจ้งเตือนการตอบกลับข้อความวันละสิบแปดล้านรอบ
ถามว่าคาดหวังอะไรน่ะเหรอ..ก็อาจจะเป็นเพียงคำขอบคุณสั้นๆ..หรือความตื่นเต้นที่ได้คุยกับเพื่อนเก่าที่ห่างหายไม่ได้คุยกันนาน..หรือแค่ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท..ก็เท่านั้นเอง..หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ความว่างเปล่าเป็นของขวัญส่งมาให้กันแบบนี้..มันทำให้ฉันเสียหน้า..ต่างคนต่างอยู่ก็ดีอยู่แล้ว..นึกโกรธตัวเองที่ตัดสินใจคิดที่จะส่งข้อความที่เกิดจากอารมณ์บ้าๆนั่นไปให้เธอตั้งแต่แรก..เนี่ย..พอนึกถึงก็เหมือนไปกวนตะกอนให้ขุ่น..ใจฉันมันก็เป็นแบบนั้นแหละ..นึกถึงปุ๊บ..เดือดปั๊บ
แสบสุดก็ช่วงแรกๆ..ส่งไปตอนหัวค่ำ..อ่ะเงียบ..ไปอาบน้ำดีกว่า..ออกมาไฟแจ้งเตือนเป็นสีเขียวไหมนะ..อ่ะเปล่า..เล่นเกมดีกว่า..เล่นไปก็ตายแล้วตายอีกคือใจมันไม่ได้อยู่กับเกมเลย..นี่ดึกแล้วนะจะไม่ส่งกลับมาจริงๆเหรอ..งั้นไม่ส่งก็ไม่ต้องส่งนอนดีกว่า(ในใจคือหวังว่าตื่นมาต้องเห็นอะไรบางอย่างที่รอโชว์ที่หน้าจอแน่ๆ) ก่อนนอนเหลือบไปมองอีกที..ไม่มี..กลางดึกตื่นมาเข้าห้องน้ำ..จิ้มหน้าจอดูก็ไม่มี..โอเคคงจะเป็นตอนเช้าจริงๆแล้วล่ะ..นอนได้ซะที..รุ่งเช้าตื่นมาสิ่งแรกที่ทำรู้ใช่ไหมว่าคืออะไร..คว้ามาดูอย่างไวแม้ยังตื่นไม่เต็มตา..ห้ะ?! ว่างเปล่า..หรือเขาอาจจะฉลองกับครอบครัว..รอช่วงกลางวันก็ได้..แต่ในใจเริ่มก่อพายุลูกใหญ่ละ..หงุดหงิดขึ้นทุกทีๆ..ไปทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว..จนคนรอบข้างรู้สึกได้ว่าเราไม่ปกติ..ฉันอยากจะขอโทษทุกคนจริงๆที่ทำเสียบรรยากาศ..หรือไม่ได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากมุกฝืดๆของฉัน..จนพวกเขาทนไม่ไหวสุดท้ายก็เอ่ยปากถาม..และตอนนั้นฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันหอบเอาความรู้สึกแย่ๆไปทำงานด้วย..ฉันเงียบนิ่งผิดปกติ..อารมณ์เสีย..และพร้อมพาลให้กับทุกคน..มันแย่มากที่ฉันทำแบบนั้น..ฉันเลยตัดสินใจเลือกคนที่อยู่ข้างกายฉันและบอกตัวเองให้ทิ้งมันไปซะ..อย่าเก็บมาคิดให้เจ็บหัวใจแถมทำลายพลังงานเราไปด้วย..ไอ้คนบ้าที่ชอบทำให้ฉันเสียใจ (ฉันคิดเองคนเดียว..เสียใจก็เสียใจอยู่คนเดียวโดยที่คนเฮงซวยนั่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิดไป) ช่วงเวลานั้นของฉัน..เธอทำให้ฉันมีความสุขมากๆก็จริง..แต่บางครั้งเธอก็ทำให้เสียใจบ่อยๆเช่นกัน..ฉันแค่เลือกเก็บความสุขมาปลอบใจตัวเองและมันก็เป็นที่ยึดเหนี่ยวและให้กำลังใจให้ฉันชอบเธอต่อไป
เวลาผ่านมาเหมือนจะนานแต่จริงๆแค่สองวันและกำลังจะเข้าวันที่สามเอง..แต่มันนานในความรู้สึก..ยิ่งเป็นความรู้สึกแห่งการรอคอย..แทบจะนับเป็นวินาที..
จริงๆเธออาจจะไม่ได้ตั้งใจจะเมินข้อความฉันก็ได้นะ..เธออาจจะยุ่งมากๆจนไม่มีเวลาเช็คมือถือ..หรือเธอกำลังไปเที่ยวในที่ที่มันไม่มีสัญญาณ..หรือแบตฯเธออาจจะหมด..หรือมือถืออาจจะพัง..หรือโดนเสือกิน..หรือไปติดถ้ำ..จนเธอไม่สามารถกดเข้าไปอ่านและตอบกลับข้อความฉันได้..หรือบังเอิญเธออาจจะเผลอกดลบข้อความของฉันก่อนที่จะอ่านมันด้วยซ้ำ! หรือเธอแค่ขี้เกียจและรำคาญกับคนอย่างฉันกันแน่นะ
