มองซากศพในป่าช้าน่าเกลียดนัก แต่ไม่ยักมองดูตัวให้ทั่วถึง ป่าช้าสัตว์นับไม่ถ้วนควรคำนึง มองให้ซึ้งป่าช้ามีที่ตัวเรา เมารูปลืมตาย เมากายลืมแก่ เมาทรัพย์ ลืมศรัทธา เมาตัณหาลืมพ่อ แม่ อันเกิดแก่เจ็บตายของใครเล่า เป็นของเราเพราะว่ามั่นสามตัณหา จงหยิบเอาพระไตรลักษณ์อันศักดา เข้าเข่นฆ่าฟาดฟันให้บรรลัย ยศและลาภ หาบไปไม่ได้แน่ มีเพียงแต่ต้นทุน บุญกุศล ทรัพย์สมบัติ ทิ้งไว้ให้ปวงชน แม้ร่างตน ก็เอาไปเผาไฟ เมื่อเจ้ามามีอะไรมา ด้วยเจ้า ใยมัวเมา โลภลาภ ทำบาปใหญ่ เจ้ามามือเปล่า แล้วเจ้าจะเอาอะไร เจ้าก็ไปมือเปล่า เหมือนเจ้ามา ควรเร่ง สร้างกรรมดี หนีกรรมชั่ว ไม่พาตัว พาใจ ใฝ่ตัณหา หมั่นเจริญศล สมาธิและปัญญา จึงจะพาให้พ้นทุกข์ สุขนิรันดร์ คนประมาทเสีย ใจเมื่อ ใกล้ม้วย เนื่องเหตุด้วย ไม่ทันสร้าง ทางสวรรค์ สร้างเมื่อเจ็บ ใกล้ตาย มักไม่ทัน พึงรีบสร้างทาง ไว้พลัน นั่นแหละดี
