ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ 15 ธันวาคม 2017 จะได้กลับบ้านเร็วอีกวันนี้ที่โรงพยาบาลคนน้อยหรือว่าโรงพยาบาลปรับปรุงการให้บริการใหม่โดยปกติแล้วต้องใช้เวลา 1 วันเต็ม ๆ แต่ว่าวันนี้ที่โรงพยาบาลคนน้อยหรือว่าเราอุปทานไปเองห้องเจาะเลือดก็คนรอน้อยแต่ว่าวันนี้วันศุกร์วันนี้ทำใจไว้แล้วอย่างน้อย ๆ ก็บ่าย ๆ กว่าจะได้กลับบ้านวันนี้ห้องจ่ายยาคนก็รอน้อยดีจังเวลาผ่านไปเร็วมากเมื่อวันเสาร์ก่อน 9 ธันวามคม 2017 ยังไปเดินออกกำลังกายอยู่เลย
19.30 น.แล้วเร็วจังเลยเมื่อเช้าไปหาหมอที่โรงพยาบาลกลับมา 10.30 น มานั่งแก้....ยังไม่เสร็จเลย
ไม่มีใครรู้ว่าฉันเกิดมาจากที่ไหน ? ลูกใครหลานใคร ? บัดนี้ฉันก็ยังไม่มีใครรู้ว่า ?ฉันคือใคร ? มีลูกหลานหรือไม่ ? แต่ฉันรู้ว่าฉัน เกิดมากับสิ่งแลกเปลี่ยน หิว ต้องกิน ง่วงต้องนอน หายง่วงต้องตื่นป่วยต้องกินยา บางที่ป่วยก็แลกกับหายได้โดยไม่ต้องรักษาฉันอยู่คู่โลกมาช้านาน แต่ไม่ใช่ความต้องการของโลกไม่ใช่ความต้องการของตัวเองและไม่ใช่สังคมต้องการเพียงแต่ว่าเขาให้กิดมา ฉันจึงต้องมีหน้าที่มีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่ต้องทำลายชีวิตลง เพราะไม่นานคงต้องดับสูญ เมื่อมีชีวิตก็ต้องมีงาน เพื่อแลกเปลี่ยนเป็นอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค ส่วนที่อยู่อาศัย ประเทศของฉันมีที่กว้างขวางแต่ฉันก็ไม่เป็นเจ้าของก็ได้มีดินที่ฉันนั่ง ลุก เดิน ยืน และนอนได้เพี่ยงบางคืนก็
หาชายคาได้ที่ไหน ก็ขอแอบอิงพอพ้นน้ำค้างงานของฉันคือให้ความสะอาดของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อมา ก็กลับหัว - กลับหางให้เพื่อสะดวกในการพาให้เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ถูกตำหนิบ่อยครั้งว่า ย้ายที่ของฉันทำไม ? ฉันหายาก ยอมรับผิดด้วยความเงียบเพราะย้ายจากหัวไปหางเท่านั้น เมื่อก่อนเจ้าของจะจากไป ฉันยกมือไหว้เขาให้สตางค์บางคนไม่ให้ ฉันก็ไหว้ บางคนที่ไม่ให้บอกว่าฉันไม่มี แต่เขาบอกว่าน่าสงสาร ฉันอมยิ้มและบอกว่าแค่คำนี้คุณให้ฉันมาเยอะแล้ว เพราะสงสารก็คงไม่ต้องการให้ฉันมีทุกข์......
เรียบเรียงโดย....พิกุล พุทธศักราช 2525
