ในวันที่ดวงดาวกระจ่างฟ้า
6 มิถุนายน 2557
ใครไหนจะเข้าใจใคร
ในวันที่หัวใจยากอธิบาย
ในวันที่หัวใจเป็นเช่นนี้
แม้แต่ใจเราเองยังยากอธิบาย
แล้วฉันจะหวังอะไรจากตัวเธอ...ได้เท่า
ที่ใจปราถนา
... ณ ที่ๆแสงสีที่รายล้อมรอบตัวนั้นมืดมิด
ที่แห่งนี้มีดวงดาวพราวพร่างฟ้า...
เธอรู้ไหมว่าคืนนี้...หัวใจของฉันรู้สึกเช่นไร...
...ไม่อาจมีใครรู้ได้หากไม่เคยสัมผัส...
และไม่อาจสัมผัสถึงได้...
... ทุกๆครั้งที่เธออาจจะไม่รู้
และตัวเธอจะรู้อะไรบ้างได้ไหม...
...ถามจริง...เธอผู้ชอบมาในที่แห่งนี้...
เธอเคยบ้างไหมที่จะได้สัมผัสถึงหัวใจฉัน...
หัวใจที่จริงใจ...
...ฉันไม่ได้นิยมในการเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
แต่นั่นแหละ พูดไปเธอจะซึ้งไหม...
... และ ตอนนี้หัวใจฉันหม่นเศร้า...
ดวงดาวมากมายจนฉันไม่อาจนับ...
ท้องฟ้านั้นกว้างเกินกว่าภาษามนุษย์เอ่ยกล่าวได้เท่าถึง
ตัวฉันเองเป็นเพียงแค่มนุษย์ตัวเล็กๆ...
...ที่หวังเพียงสัมผัสความรักที่ฉันปราถนา
แต่แล้ว...
ท้องฟ้าและดวงดาวก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า...
ทุกๆอย่างมันกว้างกว่ากว้าง
เธอเอ๋ย...สัมผัสหัวใจรักของฉันไหม...
ฉันเองก็แค่มนุษย์ผู้หญิงเพียงคนหนึ่ง
ที่อาจพูดได้วันนี้เพียงเท่านี้...เพียงเท่านี้จริงๆ
ฉันมิได้มีคุณค่าอันใดมากมายในเรื่องอื่นๆ
แต่ฉันมีหัวใจที่ยึดมั่นและจริงใจ
ไว้มอบให้เธอ
รู้ไว้เถอะนะ
มนุษย์ทุกคนมีความอ่อนแอ
แต่หลายๆคนอาจสร้างเกราะกำบังกายและใจไว้
เพื่ออะไรมีหลายเหตุผล
ฉันไม่อาจอธิบายเรื่องของคนอื่น
เพราะ
หัวใจของฉันเองเมื่อมีแรงปราถนาก็ยากอธิบาย
เธอเอ๋ย
แล้วเธอละ
มีหัวใจเป็นเช่นไร
ในวันที่ฟ้าพร่างดาว
หัวใจของเธอเคยพร่างพรูเช่นฉัน
บ้างไหม
