มันเหมือนฟางเส้นสุดท้ายเลยนะ
กับคำพูดเทอในวันนี้
เทอบอกว่ากับฉัน มันเหลือเพียง "ความรู้สึกดี" ไม่มีคำว่ารักอีกแล้ว
เทอบอกว่า เทอนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเราเคยรักกันยังไง
เทอจำไม่ได้ว่าเรา เคยอยู่กันแบบไหน
เทอบอกว่า เทอขอโทษ เทอไม่สามารถกลับมาหาฉันได้อีกแล้ว
ฉันเอาแต่ร้องไห้..เทอตะคอกถามฉันว่า "เป็นบ้าอะไร" เจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน
มันหมดแล้วสินะ
4 ปี ของเรา มันคงเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความหมาย เพราะเทอคงลืมมันไปแล้ว
ฉันยังนั่งเขียนไดอารี่ถึงเทอทุกวัน บอกเทอทุกวันว่าวันนี้ฉันเป็นยังไง เจออะไร
คิดถึงเทอ........รักเทอแค่ไหน
หวังเพียงว่าวันนึง....ที่เราได้กลับมาเป็น เรา อีกครั้ง
เทอจะยังได้รับรู้ว่าช่วงเวลาที่เราห่างกันไปฉันเป็นอย่างไร เทอจะได้ไม่รู้สึกว่า ฉันหายไปจากชีวิตเทอ
แต่พอได้ฟังเทอแล้ว..มันหมดแรง เทอนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเราเคยรักกันยังไง อยู่ด้วยกันยังไง
เราเจอกันตอนไหน..คิดถึงกัน เป็นห่วงกัน สัญญากันไว้อย่างไร
แต่ทำไม...มันกลับมีแต่ฉันที่ยังจำมันได้ตลอดเวลา
ทำไมมีแต่ฉันคนเดียวที่ยังจำมันได้ ....ยังจำมันชัดเจนในหัวใจ..เหมือนยังมีเทอกับฉัน..ทำไม ทำไม ทำไม
ฉันยังมีความหวัง..ยังรอ..ยังเข้าข้างตัวเองว่าเทอยังรักฉัน ยังอยากกลับมามีกันและกัน
ทั้งที่จิง..เทอทิ้งเรื่องราวของเราไปหมดทุกอย่างแล้ว
ช่วงเวลาของเรามันไม่อีกแล้ว แม้แต่ในความทรงจำของเทอ
งั้นเทอก็เอาความรักฉันคืนมา..เอาหัวใจฉันคืนมา
ในเมื่อเทอนึกเรื่องของเราไม่ออกอีกแล้ว..
งานรับปริญญาของเทอ..งานรับปริญญาของฉัน มันไม่มีฉันและเทออีกแล้ว
งั้นฉันจะปล่อยเทอไปแล้ว...ไปเถอะ สุดที่รักของฉัน
คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะเขียนไดอารี่..
จบเรื่องของเราเสียที
ฉันจะพยายามคิดเสียว่าฉันความจำเสื่อมไป 5 ปี ในช่วงที่ได้เจอกับเทอ
ฉันไม่เคยมีเทอ ตอนนี้ไม่มีเทอ และต่อไปก็จะไม่มีเทอ
สุพัตรา กับสภาวัลย์ บูบู้ กับ บีบี้