เม กับ พลอย

มันเหมือนฟางเส้นสุดท้ายเลยนะ

กับคำพูดเทอในวันนี้

เทอบอกว่ากับฉัน มันเหลือเพียง   "ความรู้สึกดี"  ไม่มีคำว่ารักอีกแล้ว

เทอบอกว่า เทอนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเราเคยรักกันยังไง

เทอจำไม่ได้ว่าเรา เคยอยู่กันแบบไหน

เทอบอกว่า เทอขอโทษ เทอไม่สามารถกลับมาหาฉันได้อีกแล้ว

ฉันเอาแต่ร้องไห้..เทอตะคอกถามฉันว่า "เป็นบ้าอะไร" เจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน

มันหมดแล้วสินะ

4 ปี ของเรา มันคงเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความหมาย เพราะเทอคงลืมมันไปแล้ว

ฉันยังนั่งเขียนไดอารี่ถึงเทอทุกวัน บอกเทอทุกวันว่าวันนี้ฉันเป็นยังไง เจออะไร

คิดถึงเทอ........รักเทอแค่ไหน

หวังเพียงว่าวันนึง....ที่เราได้กลับมาเป็น เรา อีกครั้ง

เทอจะยังได้รับรู้ว่าช่วงเวลาที่เราห่างกันไปฉันเป็นอย่างไร เทอจะได้ไม่รู้สึกว่า ฉันหายไปจากชีวิตเทอ

แต่พอได้ฟังเทอแล้ว..มันหมดแรง เทอนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเราเคยรักกันยังไง อยู่ด้วยกันยังไง

เราเจอกันตอนไหน..คิดถึงกัน เป็นห่วงกัน สัญญากันไว้อย่างไร

แต่ทำไม...มันกลับมีแต่ฉันที่ยังจำมันได้ตลอดเวลา

ทำไมมีแต่ฉันคนเดียวที่ยังจำมันได้  ....ยังจำมันชัดเจนในหัวใจ..เหมือนยังมีเทอกับฉัน..ทำไม ทำไม ทำไม

ฉันยังมีความหวัง..ยังรอ..ยังเข้าข้างตัวเองว่าเทอยังรักฉัน ยังอยากกลับมามีกันและกัน

ทั้งที่จิง..เทอทิ้งเรื่องราวของเราไปหมดทุกอย่างแล้ว

ช่วงเวลาของเรามันไม่อีกแล้ว แม้แต่ในความทรงจำของเทอ

งั้นเทอก็เอาความรักฉันคืนมา..เอาหัวใจฉันคืนมา

ในเมื่อเทอนึกเรื่องของเราไม่ออกอีกแล้ว..

งานรับปริญญาของเทอ..งานรับปริญญาของฉัน มันไม่มีฉันและเทออีกแล้ว

งั้นฉันจะปล่อยเทอไปแล้ว...ไปเถอะ สุดที่รักของฉัน

คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะเขียนไดอารี่..

จบเรื่องของเราเสียที

ฉันจะพยายามคิดเสียว่าฉันความจำเสื่อมไป 5 ปี ในช่วงที่ได้เจอกับเทอ

ฉันไม่เคยมีเทอ ตอนนี้ไม่มีเทอ และต่อไปก็จะไม่มีเทอ

สุพัตรา กับสภาวัลย์  บูบู้ กับ บีบี้