คุณหมอคะ... คือว่าฉันอยากคุยระบายเกี่ยวกับตัวเองให้หมอฟังได้มั้ยคะ... เเต่ความจริงคือไม่รู้จะไปยังไงเเละไม่สะดวกด้วย
เลยต้องมาระบายในนี้เเทน ฉันไม่รู้ว่าอาการที่เกิดนี้มันคืออะไร เพราะฉันเริ่มว่างเพราะหยุดงานมาเกือบ 3 เดือนเเล้ว จนรู้สึกว่าตัวฉันนั้นดูว่างเกินไปแล้วเเต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันดี เเละล่าสุดฉันได้มีโอกาสได้เริ่มงานออนไลน์เป็นครั้งเเรก เเละทำให้ฉันเครียดมาก กลัวไปหมดกับการที่ต้องทำงานนี้ กังวลมากด้วยว่าผลลัพธ์ที่ได้มันจะดีหรือไม่ จนเข้าวันที่ 2 ในการทำงานออนไลน์ในคืนหนึ่ง การคุยเรื่องหนึ่งกับคนในครอบครัวของฉันทำให้ฉันต้องร้องไห้ต่อหน้าพ่อกับเเม่ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่เเย่มาก ณ ตอนนั้น เพราะทุกคนกำลังกินข้าวเย็นกัน เเต่ฉันก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่จนต้องร้องไห้ออกมา เเละฉันก็รู้ว่ามันเป็นการทำลายบรรยากาศเเบบสุดๆ ซึ่งเหตุผลหนึ่งในการร้องไห้ ฉันก็พอจะรู้ว่ามาจากเรื่องที่คุยกันตอนนั้น บวกกับความเครียดเรื่องงาน มันเลยทำให้ฉันน้ำตาเเตก ยิ่งกว่าการร้องไห้ต่อหน้าทุกคน ฉันก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องร้องไห้ต่อหน้าพ่อ เพราะพ่อของฉันพูดตลอดว่าต้องเข้มเเข็ง อย่าร้องไห้ให้เห็นถ้าไม่ได้เจ็บตัวหรือพ่อเเม่ตาย มันทำให้บางทีฉันต้องทำตัวเข้มเเข็งทั้งที่ไม่ไหวเเล้ว เเละการที่ฉันร้องไห้ ให้ท่านเห็นนั้นฉันคิดว่าพวกท่านคงต้องผิดหวังกับความความอ่อนเเอของฉัน หรือถ้าฉันไม่คิดไปเองท่านอาจจะรู้สึกเสียใจที่เรื่องที่พวกท่านพูดมันทำให้ฉันต้องร้องไห้
เรื่องนี้มันผ่านมาหนึ่งวันเเล้ว เเต่ฉันก็ยังน้ำตาไหลเงียบๆทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์นี้ เเละไม่กล้าจะมองหน้าพ่อกับเเม่ชัดๆ หรือเเม้เเต่พูดคุยด้วยอย่างปกติที่ทำเพราะฉันจะควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลไม่ได้
ขนาดตอนนี้ที่กำลังเขียนไดอารี่น้ำตาบ้านี่ก็ยังไหลไม่หยุด...เวลามีความรู้สึกเเบบนี้หรือคล้ายๆกัน ฉันก็คิดนะว่า ที่เกิดมานี่เพราะอะไร มันไม่ไหวจริงๆ หาทางออกให้กับการปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองไม่เจอ... เเค่นี้เเหละที่อยากระบาย