หวัดดีไดอารี่จังเจอกันอีกแล้วนะ ฉันจบปริญญาตรีแล้วนะ นี่ก็เพิ่งมาทำงานสี่วันแล้ว อยากจะบอกว่า ปวดหลังมากกกกก เหมือนหลังจะขาดออกจากบ่าเลย มันปวดมากราวกับว่ากำลังแตกสะลายเหมือนกัน คนเรานี้ก็แปลกฉันล่ะเบื่อชีวิตที่ค่อยเอาแต่หลบหลังคนอื่นแบบนี้มันเหนื่อย ผู้คนเอาแต่นิทาว่าร้ายกัน ฉันทนไม่ไหวแล้ว อยากหนีไปจากที่นี้ ไปในที่ไม่มีใครรู้จักฉัน งั้นคงจะมีทางเดียวแล้วล่ะ หายไปซะ แบบแค่หายไป เหมือนกับว่าไม่เคยมีเรามาก่อน ไม่เคยมี เมื่อไหร่พระเจ้าจะใจอ่อนกับฉันซะที
ฉันต้องบอกว่าไม่ไหวอีกสักกี่ครั้งถึงจะย่อมใจอ่อนกับฉัน ความสุขที่เคยมีมันหายไป อยากมีความสุขอีกครั้งจัง จำแทบไม่ได้ว่ามีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ตอนเด็กงั้นหรอก ก็น่าจะจริง น่าใจหายเหมือนกันนะที่เวลาของการมีความสุขผ่านไปไวมาก แค่เสี่ยวของความรู้สึกก็หายไปเลย น่าเสียดายจัง ฉันไม่อยากจะโทษพระเจ้าว่าใจร้าย แต่เป็นฉันต่างหากที่จมอยู่กับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ แต่ว่า…ขอเห็นแกตัวหน่อยไม่ได้เลยหรือไง ถ้าหากว่าเป็นฉันที่หายไปคนที่อยุ่ ณ ที่แห่งนี้ที่ๆเรียกว่าบ้านจะเป็นเช่นไร จะเศร้า หรือทำเป็นว่าทุกอย่างโอเค มันก็ควรเป็นแบบนั้น ไม่ใช่หรือ ใช่ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ฉันเหนื่อย เหนื่อยมาก อยากจะตะโกน แต่บางที่ก็ต้องใช้คาถาของคุณแม่ที่ว่าไว้ บางเรื่องก็ช่างแม่งก็ได้ เอาเป็นว่าโลกก็แบบนี้ล่ะ งั้นจะพูดเรื่องใหม่แล้วกัน เอิ่ม… อยากเป็นครูสอนบนดอย ไม่รู้สิ มันคงสงบน่าดูเลยล่ะมั้ง สงบนะไม่ได้สนุก ฮ่าๆ อยากจะบ้าตาย โลกแม่งหมุนเร็วจังพี่บัวลอย ตบท้ายด้วยมุกตลกซะงั้น แกว่าทะเลหรือภูเขาน่าไปกว่ากัน สำหรับฉันแล้ว ชอบภูเขามากกว่า มันเขียวขจี มองไปทางไหนก็สงบเรียบง่าย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบทะเลนะ แต่ถ้าเทียบกับภูเขาแล้วก็เอียงมาฝากนี้มากกว่า อยากเก็บเงินสักก้อน จะได้พาครอบครัวไปเที่ยว รับบรรยากาศสดชื้น แต่ว่าคนข้างหลังฉันตอนนี้กำลังทำหน้ายุ่งอยู่ โอเค เราต่างใช้ชีวิตที่ต่างกันนิ หน้าที่การงานของเราทุกคนก็ต่างกัน ไม่มีใครเหมือนกันหรอก หมายถึง ความเศร้า ความเหนื่อย พูดถึงความเหนื่อยก็เหนื่อยอีกแล้วล่ะ แปลกเนอะ ชีวิตแม่งโคตรเศร้าเลยอ่ะ เศร้า…อยากกลับบ้าน อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆจังจะได้ นอน ใช่แล้วนอน เป็นสิ่งที่เราอยากทำมาก มากจริงๆ มันช่วยชาตแบตพลังงานชีวิตได้มากเลย เหมือนได้ชีวิตใหม่ แต่กลับกันก็อยากออกไปใช้ชีวิต ออกไปเปิดโลกกว้าง เปิดหูเปิดตา ไปสอนเด็กบนดอย ไปสูดอากาศ ถ้าวันไหนฉันกล้าที่จะเปิดชีวิตให้กว้างอย่างที่เคยพูดไว้ก็คงดีไม่น้อย เคยดูชีรีส์เรื่องนั้นไหม นิทานพันดาว มันเป็นเรื่องราวของครูจิตอาสาคนหนึ่งกับผู้รักษาผืนป่า เป็นเรื่องราวที่อบอุ่นปนดราม่านิดนึ่งแต่ก็โอเคอยู่นะ เอิ่ม…ตอนนี้ ที่ทำงานฉันกำลังชักธงขึ้นยอดเสาไม่สิชักธรขึ้นถึงแค่ยอดเสา นั้นหมายความว่าได้เวลาทำงานแล้ว แต่ทว่าลูกกลมๆนั้นมันอะไรกัน ใช่แล้ว ลูกบอล เด็กๆกำลังเล่นบอลกันอยู่ น่าสนุกมาก อยากไปเล่นด้วยจัง มันน่าจะช่วยทำให้ความเศร้าหายบ้าง ตอนนี้ฉันรู้สึกกดดันตัวเองมากๆ คำเดียวที่พอจะนึกได้คือ อยากลาออก ตลกเนอะทั้งที่เริ่มทำได้ไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ อยากหนีหายไป ฉันพูดคำเดิมอีกแล้ว เอาแต่วกวนมาเรื่องนี้ เรื่องที่กำลังทำให้ฉันเศร้า มีคนบอกว่าถ้าเหนื่อยก็พัก ไม่ มันไม่ง่ายเหมือนที่พูดหรอก ชีวิตจริงมันไม่ง่ายอย่ามาพูดราวกับว่าตนเองเก่งนักเลย คนเราต่างกัน จะต้องบอกสักกี่ครั้งอย่าเอาชีวิตของตนไปเปรียบเทียบกับคนอื่น อย่ามาบอกว่าชีวิตของตนนั้นดีเลิศมาจากไหน ถ้ามันยากนักก็ต่างใช้ชีวิตของใครของมันให้ดีล่ะกัน ฉันว่าจะเขียนนิยายต่อ อยากให้ผู้คนได้อ่านบ้างจัง แต่มันติดตรงที่ ฉันแต่งให้ไหลไม่ได้ มันไม่ได้ฟิล ตั้งแต่เข้ามหาลัยความรู้สึกของฉันมันตายด้าน ราวกับว่าไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไรเลย น่าแปลกจัง ไม่ใช่ว่าชอบความรู้สึกแบบนี้นะ แต่ก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น มันว่างเปล่า เหมือนมีแค่ฉันที่อยู่ตรงนี้ ทั้งที่มีผู้คนรอบข้างแต่กลับรู้สึกโดดเดี่ยว มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว และก็ยังคงฉันตลอด… ไว้เจอกันนะไดอารี่จังเพื่อนรัก หวังว่าะใีสักวันที่ฉันจะสามารถเล่าเรื่อสนุกแทนความเศร้าได้นะ บายยยย (:
