ไม่คิดเลยว่าเราจะโตมากับกับโรงเรียนนี้มานานมาก ต้องใช้คำว่ามากๆๆๆเลยค่ะเพราะเราที่นี่ตั้งเเต่อนุบาล3
จนถึงSummer1ของม.1เเล้วก็ลาออกค่ะมันมีเหตูผลนะคะที่เราต้องลาออกซึ่งมันเป็นเหตุผลที่ดีมากสำหรับเรา
หรืออาจจะเป็นความภูมิใจที่เราทำก้าวเเรกสำเร็จ ไม่ต้องอาจจะหรอกค่ะมันเป็นความสำเร็จที่เราทำได้เเละทำให้
ครอบครัวภูมิใจในตัวเราเป็นอย่างมากเลยค่ะ ซึ่งก้าวเเรกที่เราทำสำเร็จคือ"เราสอบเข้าโรงเรียนชลกัลยานุกูลได้ค่ะ"
มันดีมากๆเลยใช้ไหมคะเเต่สำหรับเพื่อนเราบางคนมันอาจจะไม่ค่อยน่าดีใจเท่าไหร่ ทำไมหล่ะ? เพราะว่าเพื่อนคนนั้น
อ่ะค่ะค่อนข้างที่จะติดเรามากคือไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอดเรียกได้ว่าตัวติดกันตลอดเลยค่ะ เเต่อย่าเพิ่งว่า
เพื่อนคนนั้นเราเลยนะคะถึงเค้าอาจจะไม่ค่อยยินดีด้วยเท่าไหร่เเต่ตอนที่ต้องลากันเพื่อนเค้าก็อวยพรให้เราโชคดี
ให้เราได้ไปเริ่มต้นชีวิตวัยมัธยมใหม่ที่โรงเรียนใหม่ด้วยล่ะค่ะ สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกว่าขอขอบคุณ
โรงเรียนมารีวิทย์บ่อวินกับความทรงจำดีๆมากมายขอบคุณคุณครูทุกคนที่คอยอบรมคอยสอนให้เราไปในทางที่ดี
ถึงเเม้อาจจะมีดุบ้างเเต่หนูทราบดีนะคะที่ครูดุเพราะอยากให้เราเดินในทางที่ถูกต้อง เเล้วขอบคุณมิตรภาพที่ดีจาก
เพื่อนๆทุกคน เราสัญญาว่าเราจะมีความสุขกับโรงเรียนใหม่ให้มากๆมีอะไรเราก็จะค่อยเล่าให้พวกเเกฟังตลอด
เเล้วเราก็จะไม่ลืมพวกเเกด้วยนะ รักนะจากมินนี่ของทุกๆคน,ขอบคุณคุณครูอีกครั้งนะคะ ขอบคุณค่ะ
*****บันทึกนี้เขียนไว้เพราะว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีความทรงจำที่มากมายกับโรงเรียนเเห่งนี้เเละเราจะไม่ลืมมัน*****
