*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
************************************************************************************
อาวุธสำคัญ 3
และแล้วมื้อที่ 2 ของการถูกทำโทษก็มาถึงนั้นก็คือ อาหารมื้อเช้า ซึ่งอาหารมื้อเช้าก็เป็นมื้อที่สำคัญที่สุดกว่ามื้ออื่นๆเลย อาหารในตอนกลับเป็น ข้าวต้มหมู ร้อนๆด้วยชิครับ(เวณกรรมเลย เรา ) ลองคิด สภาพดู คุณผู้อ่าน ว่าผมและเพื่อนจะ ต้องใช้มือ ตักข้าวต้มร้อนๆ กินเนี้ยนะ ดูเป็นเรื่องที่ทรมานมากๆ สำหรับพวกผมในตอนนี้เลย จะรอให้ข้าวหายร้อน มันคงเป็นไปไม่ได้แน่ เพราะเวลากินข้าวมันไม่มีมากมายเท่าไรนัก แต่ในความโชคร้ายของพวกผม กลับได้เจอ มิตรภาพแท้ระหว่างเพื่อน ที่มีต่อกัน นั้นก็ เพื่อนได้ยอมเสียสละ ให้ช้อนมา 2 คัน เพื่อให้ผมและเพื่อนอีก 6 คน ที่ถูกทำโทษด้วยกัน ได้กินข้าวต้มแบบสบายๆ โดยที่เพื่อนๆกับผม จะนั่งเป็นวงกลมแล้วก็ใช้ช้อนหมุนเวียนผลัด ตักข้าวต้มกินคนละคำเป็นแล้วก็ส่งช้อนให้คนอื่นๆ อีกต่อไปเป็นทอดๆ
ส่วนเพื่อนที่ยอมเสียสละ ช้อนให้กับพวกผม 2 นั้น ก็อาศัยรอให้เพื่อนที่กินเสร็จก่อน และจึงขอยืมช้อนต่อ ยังไงต้องขอบใจเพื่อนทั้ง 2 คนนี้มาก ที่มีน้ำใจช่วยเหลือกัน ส่วนเพื่อน 2 คนนี้มีซื่อว่า กำจร และก็ปราโมช ระหว่างที่กินข้าวต้มอยู่นั้น แม่บ้านได้มาเห็น ที่พวกผมได้แอบใช้ช้อนกินข้าวต้ม และก็เดินไปทางอื่น เหมือนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งทีเห็นกับตา ทีแรกเข้าใจว่าแม่บ้านต้องว่าพวกผมแน่ๆที่แอบใช้ช้อน แต่เปล่าเลย กลับมีรอยยิ้มที่มุมปากของแม่บ้านเพียงเล็กน้อย และก็เอ๋ยว่าอยู่บ้านเดียว กินข้าวหม้อเดียว มันต้องช่วยเหลือกัน เป็นเรื่องที่ถูก ต้องขอบใจเพื่อนเธอหรือยัง ที่ยอมเสียสละช้อนกินข้าวให้ (เกือบลืมบอกไป) เวลาที่กินข้าวต้ม หรืออาหารจากเดียว มักจะใส่จานใส่ถ้วยคนละใบ และก็กินได้เลย ไม่เหมือนต้องที่มีกับข้าว 2 อย่าง ที่ต้องมานั่งเป็นกลุ่มใครกลุ่มมัน
มาถึงมื้สุดท้ายของ การโดนลงโทษซึ้งเป็นมื้อที่ 3 นั้นก็คือ อาหารกลางวัน ส่วนใหญ่จะเป็น อาหารจากเดียว ที่ในสถานสงเคราะห์ทำเลี้ยง คือ ข้าวผัด ราดหน้าผัดซีอิ่วและก็ผัดกระเพรากับไข่ดาว เป็นต้น แต่อาหารที่เจอในกลางวันกลับไม่เป็นอย่างที่คาดหวังไว้ ( คนเรานี้นะ หวังอะไร ก็ไม่ค่อยได้สมหวัง ซักเท่าไร ฉะนั้นจงเพื่อใจมั่ง)กลับโชคร้าย หนักกว่าข้าวต้มอีกซะด้วย อาหารกลางวัน นั้นคือราดหน้า และมันเป็นของโปรด ของผม ที่ชอบกินที่สุดในบรรดา อาหารมื้อกลางวัน ทั้งหมด รองลงมาผัดกระเพราะหอยแมลงภู่กับไข่ดาวไม่กรอบแต่ไข่แดงสุข พูดแล้วก็อยากกิน ขึ้นมาทันทีสำหรับอาหารวันนี้ผมและเพื่อน กินได้อย่างสะดวกสบาย เพราะส่วนใหญ่ แม่บ้านจะไปประชุมที่ กองอำนวยการ และมักจะกลับมาช้า อยู่เสอม แต่ยังคงมอบหมายให้พี่เลี้ยง ( เจ้าหน้าที) เป็นคนดูแล พวกผมแทน ซึ่งพี่เลี้ยงผ่อนผันให้กับพวกผม จึงทำให้ได้กินราดหน้า อย่างเต็มอิ่ม แต่ต้องรอ ต่อช้อนจากเพื่อน พูดง่ายๆ คือให้ เพื่อนกินให้อิ่มก่อน จึงจะขอยืมช้อนได้ หลังจากที่ได้ช้อนมาแล้ว ก็รีบไปล้างช้อน แล้วจึงมากิน
ผ่านพ้นการโดนลงโทษอย่างทุลักทุเลมา แต่ก็ผ่านมาจนได้ และแม่บ้านก็ให้ช้อนคันใหม่ (ตราหัวม้าลาย เจ้าเก่า ของผม) ก่อนให้แม่ มักจะสั่งสอน เป็นประจำ
จำวันแรกที่เธอเข้ามาอยู่ได้ไหม แม่ได้ให้ช้อน กับ พวกเธอ คนละ 1 คัน และก็ได้บอกว่า ดูรักษา ไว้ให้ดี และตัวพวกเธอเอง ก็รับปากแม่ว่า จะดูแลรักช้อนให้ได้ แล้วเธอก็ทำไม่ได้ หมายว่ายังไง........ ซึ่งในประโยคนี้แหละครับที่เปลี่ยนผมให้เป็น คนรักษาสิ่งของ (เป็นประโยคคำที่ไม่เคยลืม เวลาที่ผมซื้อของใช้) และแม่ก็ตะโกนใส่พวกผมอย่างนำเสียงที่ดุดัน(ขออนุญาตใช้คำโบราญ) “ กะอีกแค่ ช้อนคันเล็ก คันหนึ่ง แถมพวก** ยังต้องใช้แด๊กอยู่เป็นประจำ แล้วอย่างงี้ เวลาที่พวก**โตขึ้นมา พวก**จะรักษาสิ่งของอื่นๆ ได้อีก หรือ อืม...........ตอบหน่อยดิ ผมและเพื่อน ได้แต่นิ่มเงียบ......คิดทบทวน อยู่ในสมอง ถึงประโยดที่แม่พูดออกมาอย่างโมโห ฉันได้ให้ช้อน พวก** มันก็เท่ากับเป็นสมบัติส่วนตัว ของ*แล้ว ซึ่งมันขึ้นอยู่กับพวก** จะดูแลรักษาช้อนให้ดี ยังไง ไอ้เรื่องง่ายๆแค่นี้ มันทำยากนักหรือไง
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็ไม่ได้ทำช้อนหายอีกเลย และก็ได้ทำตำหนิที่ช้อน เพราะ เพื่อนมันแอบไป ขโมยสีทาเล็บของแม่ (ถึงแม่พวกผมจะดูโหด แต่ก็รักสวย รักงามกับเขาเป็นเหมือนเป็นกันนะ) ผมใช้สีทาเล็ม ทำตำหนิที่ปลายจับช้อน โดยเขียน 16 มันเป็นหมายเลยที่ประจำตัวของผม ในสถานสงเคราะห์ แต่แม่มารู้ที่หลัง ได้แต่บอก พวกเธอนี้ แสบจริงๆ นะ แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร อีกเลย
ขอเสริมอีกนิด เรือง ทุกครั้งก่อนกินข้าว มื้อเย็น จะต้องท่อน สูตรคูณแม่ 2-12 และบทสวดเกี่ยว กับข้าวอะไร สักอย่างนี้แหละครับ ซึ่งต้องนี้ผมจำบทสวดได้คราวๆ
ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง เป็นของมีค่า ทุกคนอดอยาก มีมากหนักหนา
( ท่อน ได้แค่นี้แหละครับ ใครท่อนสานต่อที) ขอบคุณครับ
*************************************************************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม อาวุธสำคัญ 4 (จบ ) ได้ในวันเสาร์ที่ 31 ธันวาคม 54
(วันสิ้นปีเลยนะครับ ) ผมลูกชิ้น ต้องกล่าวว่า สวัสดีใหม่ กับคุณผู้อ่าน ล่วงหน้า เลยนะครับ
สวัสดีครับ......บ๊ายๆ...บ๊าย....
