*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
************************************************************************************
อาวุธสำคัญ 1
ขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับ ตัวผมเองและเพื่อนๆ ไม่ใช่ พวกนักเลงหรืออันพาล ที่ต้องมีอาวุธประจำกาย ติดตัวอยู่ตลอดเวลา และอาวุธสำคัญที่ว่านี้ไม่ใช่ มีด และก็ไม่ใช่ไม้หน้าสามด้วย แต่มันคือช้อนกินข้าว ตากหาก แหละครับ แล้วผมก็เชื้อนะ ทุกบ้านครัวเรือน ก็ต้องมีช้อนไว้ ใช้กินข้าวอย่างแน่นนอน
ทำไมเจ้าช้อนกินข้าว (ตรา หัวม้าลาย) ถือได้เป็นอาวุธที่สำคัญที่สุด สำหรับพวกผมมาก และเป็นสิ่งที่ต้องดูแลรักษาเท่าชีวิตก็ว่าได้ มัน เป็นธรรมเนียม เมื่อมีเด็กเข้ามาอยู่ใหม่ แม่บ้าน (เจ้าหน้าที่) จะแจกช้อนกินข้าวให้คนละคัน พร้อมกับเอ๋ยปากว่า ดูแลรักษาช้อนคันนี้ให้ดี ถ้าเกิดทำช้อนหาย ก็จะถูกลงโทษทันที เป็นที่แน่นนอนแหละครับเด็กใหม่เกือบทุกคน ต้องมีเหตุที่ช้อนหาย และหนึ่งในนั้นต้องมีผมแน่นนอน ที่เคยถูกทำโทษมาแล้ว
เรื่องมันมีอยู่ว่า ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลาตอนเย็น กำลังเล่นอยู่และปกติผมมักจะเก็บช้อนไว้กับตัวเอง คือเหน็บไว้กับขอบกางเกนนั้นแหละครับ โดยที่ไม่คาดคิด ว่าเจ้าช้อนหัวม้าลายจะมาตกหล่นหายไปในช่วงที่เล่นอยู่นั้น เอง (กำลังสนุก) หารู้ไม่ว่า ความโชคร้ายจะมาเยือนผมทันทีบทลงโทษเวลาที่ทำช้อนหาย นั้นก็คือให้ใช้มือหยิบข้าวกินเอง แทนที่จะใช้ช้อนตักข้าวกินอย่างสะดวกสบาย และ ก็จะถูกลงโทษแบบนี้ ทั้งหมด เป็นเวลา3 มื้อ (ไม่น่าจะโหดเกินไป มั่ง สมัยโบราญ คนก็กินข้าวก็ยังกินอย่างนี้มาก่อนเลย) ตัวผมเองพอจำได้โดยเฉพาะอาหารที่กินในแต่ละมื้อ เริ่มจากอาหารมื้อเย็น ซึ่งเป็นมื้อแรกสำหรับบทลงโทษถ้าจำไม่ผิด ก็จะเป็นแกงสับประรดใส่หอยแมลงภู่ กับ ปลาเค็มทอด แล้วเวลาที่กินต้องแยกตัวออกมา ตากหาก โดยตักข้าวใส่ถาดหลุมพร้อมกับข้าวในแต่ละหลุมซึ่งปกติแล้ว จะนั่งกินข้าวเป็นกลุ่มใคร กลุ่มมัน โดยตักข้าวใส่จานคนละใบ และแกงใส่ถ้วย ฉะนั้นจึงบอกได้เลยว่าคนไหน ถูกทำโทษ และแม่บ้านก็มาดู หน้าใหม่หน้าเก่า
บทสนทนา ระหว่างแม่บ้าน ตัวผมเอง และ เพื่อน
แม่บ้าน : แล้วก็จะถามสาเหตุที่ทำช้อนกินข้าวหาย เหมือนเช่นเคย
(..ทำไม.....เพราะ อะไร...) ถึงไม่มีช้อนมากินข้าว
ผมครับ : หายครับ (... เสียงออย...)
เพื่อนผม : ช้อนถูกขโมยไปครับ
แม่บ้าน : รู้ได้ไงว่าถูกขโมย
เพื่อนผม : คือว่าผมเอาช้อน ซ้อนไว้ใต้ที่นอนครับ พอใกล้เวลาที่จะกินข้าว ผมจะมาเอาช้อนที่ซ้อนไว้
แต่เท่านี้ ช้อนมันกลับ มาหายไปครับ
แม่บ้าน : แล้วได้ไปดูช้อนของเพื่อนๆเธอหรือยัง ว่ามีช้อนคันไหนที่ใช่ของเธอหรือเปล่า
ถ้ามีก็บอกมาเลย... เดี๋ยวจะจักการเอาคืนมาให้
เพื่อนผม : ผมได้ไปแอบดูช้อนเพื่อน แต่ของละคน ก็ยังหาไม่เจอ เพราะว่า ช้อนมัน
เหมือนกันทุกคันเลยครับ (จริงของของเพื่อน มีแต่ยี่ห้อหัวม้าลายทั้นนั้น )
แม่บ้าน : ครั้งหน้าให้ช้อนคันใหม่ ก็หาอะไร ทำตำหนิ สัญญลักณ์ที่ช้อนของเธอ ล่ะ
เวลาที่ช้อนถูกขโมยไปและไปอยู่กับคนอื่น เธอจะได้ยืนยันว่าช้อนคันนี้
เป็นของเธอ เข้าใจไหม
แม่บ้าน : ยังไงก็ถือว่าผิด อยู่ดี ไม่มีความรับผิดชอบพอจะที่ดูแลรักษา ช้อนกินข้าวได้ ผิดก็ว่าไปตามเนื้อผ้า แต่กฏย่อมเป็นกฎ อยู่เสอมไม่เคยยกเว้นให้คนผิดลอยนวล และอีกอย่างหนึ่ง เรื่องที่เธอบอกว่าช้อนถูกขโมย มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว กับรุ่นพี่ของพวกเธอ แล้วฉันก็ได้ถาม ว่า ช้อนนะได้ทำตำหนิ สัญลักณ์ที่ช้อนของเธอหรือเปล่า แต่คำตอบก็เหมือนกับเธอ คือไม่ได้ทำ ตำหนิ ฉะนั้นไอ้เรื่องแบบนี้ ไม่ว่าเธอ หรือเพื่อนเธอ และคนอื่นๆก็ตามแต่ ก็สามารถที่จะโกหก กับฉันได้ทุกคน และมันเป็นข้ออ้างที่ ที่อ้างไม่ขึ้นเลย.....ยอมรับไหม.... คิดซิว่าเป็นเวณกรรมของพวกเธอแล้วกัน...
ผม กับ เพื่อน : ...ครับผม ...เสียงออย.....
แม่บ้าน : การที่ลงโทษพวกเธอ โดยการใช้มือแทนช้อนกินข้าว ฉันไม่เคยเห็นเป็นเรื่องสนุกเลย เพียงแต่อยากให้พวกเธอได้สำนึกผิด ให้รู้จักรักษาสิ่งของที่มี เพราะพวกเธอได้ของฟรีๆอยู่เป็นประจำ จากคนที่มาบริจาค ด้วยใจที่เมตตา โดยที่พวกเธอไม่เคยรู้จักคุณค่าสิ่งของที่เขาให้มา หากวันหลัง คนที่มาบริจาคมารู้ว่าไม่รักษาสิ่งของที่เขามีน้ำใจให้มา..ลองคิดดูซิ..พวกเธอ ว่า เขาอยาก จะมาบริจาคอีกไหม.......ลองตอบมาสิ.....
ผมกับเพื่อน : ไม่อยาก บริจาคแล้ว เพราะเสียความรู้สึกที่ให้ กลับตอบแทนโดย
ไม่รักษาสิ่งของซึ่งมีประโยชน์ต่อพวกผม
แม่บ้าน : เข้าใจแล้วซินะ ........ ก่อนที่จะใช้มือกินข้าว .... ล้างมือสะอาดหรือยัง
ผมกับเพื่อน : ล้างแล้วครับ
แม่บ้าน : นั้นตามสบายเลย ......... กินให้อร่อยนะ.......
ผมกับเพื่อน : ครับผม..... ( จบ บทสนทนา)
*********************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม อาวุธสำคัญ 2 ได้ใน วันอาทิตย์ 25 ธ.ค. 54
ผม ลูกชิ้น สวัสดีครับ บ๊ายๆ...บ๊ายๆๆ คุณผู้อ่าน
