*** คำเตือนก่อนอ่าน***
หากมีตัวหนังตัวสือ ตัวใดที่เขียนผิดเพี้ยนไป หรือก่อให้เกิดความหมายผิดไป
ผม ลูกชิ้น ต้องขอ กล่าวคำว่า ขอโทษครับ กับคุณผู้อ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง
************************************************************************************
กิจวัตรประจำวัน 4 ( จบเรื่อง )
มาขึ้นเรื่องกันต่อเลยแล้วกันครับ เป็นกิจวัตรชั่วครั่งชั่วคราว เป็นหัวข้อที่ 2. กิจวัตรชั่วครั้งชั่วคราว คือกิจวัตรที่ไม่ได้ทำทุกวัน พูดง่ายๆตรงข้ามกับ กิจกรรมหลัก นั้นเอง นานทีถึงจะสักครั้งหนึ่ง เช่น มีแขกมาเลี้ยงอาหาร มีพี่ๆนักศึกษาจากมหาวิทยาลัย เข้ามาจัดกิจกรรมแนวบันเทิง บางทีทางสถานสงเคราะห์ ก็จัดพาไปเทียวบ้าง เป็นต้น
หากให้จัดลำดับ กิจกรรม ที่อยากให้มีบ่อยๆมากที่สุด นั้นก็คือ พาไปเที่ยวข้างนอก เพราะนานๆที่ จะได้เปิดหูเปิดตา ได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น เหมือนคนอื่นๆเขาบ้างก็ดี ไม่ต้องอยู่ในรั่วสถานสงเคราะห์ อย่างเดียว (เหมือนกบที่อยู่ในกะลา) ไม่แตกต่างกันเลย สำหรับพวกผม
เมื่อมีข่าวคราวว่าจะพาไปเที่ยว พวกผมนี้ จะตื่นเต้น ดีใจสุดๆ ถึงแม้จะเป็นการแจ้งล่วงหน้า มา 1 เดือน ก็ตามที พวกผมก็จะเฝ้าคอย นับวันเวลา เหลือกอีกกี่วัน ที่จะได้ไปเที่ยว ในช่วงเวลานี้เอง ต้องระวังเป็นพิเศษเลย ห้ามทำพฤติกรรมที่ไม่ดี เช่น มีเรื่องทะเลาะ ชกตีต่อยกัน เป็นอันขาด ไม่งั้นจะถูกทำโทษ ไม่ให้ไปเทียว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ใหญ่ที่สุดสำหรับพวกผมเลยก็ว่าได้ เมื่อถึงไปวันเที่ยว พวกผมจะตื่นนอนอันโนมัติ โดยที่ แม่บ้านไม่ต้องมาปลูก (ไม่เหมือนต้องไปโรงเรียนเลยนะ พวกเธอนี่ )เป็นเสียงบ่นของแม่บ้าน แถมตื่นตอนตี 4 ด้วยนะ แทนที่จะเป็นเวลาตี 5 ซะด้วยซ้ำ
การไปเที่ยว ส่วนใหญ่จะไปเช้าเย็นกลับ หรือบางครั้งก็จะไปเทียว 2 วันหนึ่งคืน สถานท่อนเที่ยวที่ไปกันบ่อยๆมากที่สุด คือทะเล รองลงมาสวนสนุก ตามมาติดๆพิตภัพต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โบราญสถานวัดวาอาราม เป็นต้น ส่วนเทียวสวนสัตว์นานๆถึงจะไปสักครั้ง ถ้าไปเที่ยว 2 วัน 1 คืน ก็แน่นอนละครับ ต้องมีกิจกรรม ชุมนุนรอบกองไฟ (เหมือนไปอยู่ค่ายลูกเสือ เลย ก็ว่าได้ ) ซึ่งการไปเทียวในแต่ละทีนั้น ทำให้เด็กอย่างพวกผมได้มีโอกาสเรียนรู้สังคมภายนอกไม่มากก็น้อย เกือบลืมบอกไปอาหารที่กินเวลาที่ไปเทียวเกือบทุกครั้ง ต้องยกให้เป็นพิเศษเลย ข้าวเหนียวไก่ทอด หรือ จะเป็นข้าวเหนียวหมูเค็ม เพราะเป็นเมนูที่สำคัญที่ขาดไปไม่ได้เลย
เวลาที่จะจัดพาไปเที่ยวสักครั้งหนึ่ง ต้องใช้เวลานานพอสมควร เพราะมันขึ้นอยู่กับ ผู้มีพระคุณที่มีน้ำใจช่วยเหลือโดยการบริจาคเงินเล็กๆน้อยๆไว้เป็นทุนสำหรับเวลาที่จะจัดพาไปเทียว ซึ่งก็ใช้เวลานานพอสมควร จึงจะเป็นงบก้อนโตขึ้นมาได้ ด้วยสาเหตุนี้เอง ในหนึ่งปีถึงจะได้การจัดพาไปเทียวสักครั่งหนึ่ง แต่ยังไงก็ตามแต่ ตัวผมแลเพื่อนๆต้อง ขอขอบคุณมากครับ สำหรับผู้มีพระคุณทุกท่าน เป็นอย่างยิ่ง
เป็นไงมั่งครับ กิจวัตรในรั่วสถานสงเคราะห์ของผม คล้ายกับของคุณผู้อ่านบ้างหรือเปล่า แต่ของผมนั้นจะต่างตรงที่มีเวลามาคอยควบคุม ว่า ในเวลานี้ ชั่วโมงนี้ ควรต้องทำอะไรบ้าง (ดูเหมือนว่าชีวิตไม่ค่อยมีอิสระเท่าไร) ส่วนของผู้อ่านนั้น จะตรงข้าม กันเลย คือมีเวลา ที่อิสระในชีวิตแบบสะบายๆ โดยไม่ต้องมีเวลามาคอยคุมเลย (ชังน่าอิฉาเหลือเกิน) แต่ยังไงกิจวัตรเหล่านี้ก็ช่วยให้ชีวิตผม มีระเบียบวินัยมากขึ้น รู้จักว่าสิ่งไหน ควรต้องทำก่อน-หลัง และฝึกให้ตัวเองเป็นคนรับผิดชอบในหน้าที ที่รับมอบหมายให้เสร็จ นอกจากนี้ยังทำให้รู้จักคุณค่า ของเวลาที่มีอยู่ มันเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ที่เอาคืนมาไม่ได้เลย โดยฉะเพราะการตรงต่อเวลา คำนี้ ที่แม่บ้านชอบพูดอยู่บ่อยๆ ก่อนจบเรื่องนี้จะขอมอบเพลงนี้
ซึ้งเป็นเพลงที่ใช้เรียก เด็กทุกคน มารวมตัวกันทั้งหมด คงไม่ใช่ ตืนเถอะวัวควาย อย่างแน่นนอนหรอกครับ
เพลง ตรงต่อเวลา
ตรงต่อเวลา พวกเราต้องมาให้ตรงเวลา
ตรง ตรง ตรง ตรงเวลา พวกเราต้องมาให้ตรงเวลา
เราเกิด มาเป็นคน ต้องหมั่นฝึกฝน ให้ตรงเวลา
วันคืนไม่คอยท่า วันเวลา ไม่เคยรอใคร (ซ้ำ ) วันเวลาไม่เคยรอใคร
*********************************************************************************
โปรดติดตามอ่านสถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม อาวุธสำคัญ 1 ได้วันพฤหัสบดี ที่ 22 ธ.ค. 54
ผม ลูกชิ้น สวัสดีครับ บ๊ายๆ...บ๊ายๆๆ คุณผู้อ่าน
