บ้านผม...นะ
อยู่อย่างค่ายทหาร
คล้ายโรงเรียนเรียนประจำ
ไม่ใช่ บ้านเมตา อย่างที่คิด
มันเป็นสถานที่อบอุ่นที่สุด
เป็นสถานที่ให้รอยยิ้มพร้อมกับน้ำตา
มันเป็นสถานที่ ที่ผมรักและคิดถึงอยู่เสอม
ผมเรียกสถานแห่งนี้ว่า
สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม
ลูกชิ้น O
............................................................................................................................................................................
คำนำ
สถานสงเคราะห์ บ้านที่ผมคิดว่าเป็นบ้านเกิดของผม แท้จริงแล้ว มันคือสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า นั้นเอง เพราะตั่งแต่ จำความได้ ตัวผมเองก็ได้มา อยู่ในสถานสงเคราะห์ แล้วครับ
หลายคน อาจจะคุ้นเคยเคยได้ยิน ได้ฟัง จากวิทยุและสื่อโฆษณา ที่มีประโยค วลี คำพูดหนึ่งว่า “สำนึกรักบ้านเกิด” ซึ่งเป็นความหมายที่ดี แต่ชังน่าเสียดาย ที่ประโยคนี้ อาจไม่เหมาะสำหรับผม สักเท่าไรนัก เพราะตัวผมเอง ไม่รู้จักบ้าน เกิดของตัวเอง ไม่รู้ว่า อยู่ทิศไหนของประเทศไทย ภาคกลาง ภาคเหนือ ภาคใต้ ภาคตะวันออก และภาคตะวันตก ถ้าหากจะถามลงลึก ถึงรายละเอียดไปถึง จังหวัดอะไร บ้านเลขที่ เท่าไร ยิ่งตอบว่าไม่รู้เข้าไปอีก ถ้าไม่ผิดอะไร ที่ตัวผมเอง จะเปลี่ยนประโยคนี้ว่า “สถานสงเคราะห์ บ้านเกิดผม”
ตัวผมเองเติบโตมาจากสถานที่แห่งนี้ ได้เรียนรู้พฤติกรรมต่างๆ ทั้งในสิ่งที่ดี และไม่ดีจาก รุ่นพี่ น้องและเพื่อนๆ มีทั้งรอยยิ้ม เมื่อมีความสุขและมีน้ำตาเพราะความทุกข์ จากสังคมเล็กๆ สังคมหนึ่ง เมื่อถึงคราวที่ต้องออกมาเผชิญ อยู่ตัวคนเดียวในสังคมที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ที่มีแต่การเอารัดเอาเปรียบ เห็นแก่ตัว รวมถึงการ หลอกลวง ต่างๆ นานาๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ล้วนเคย พบเจอมาแล้ว ในสถานสงเคราะห์ จึงทำให้ตัวผมเอง ต้องใช้ชีวิต อย่างมีสติ ด้วยคำสั่งสอน เสนอแนะแนว จาก เจ้าหน้าทีที่คอยดูแล และผู้มีพระคุณทุกท่าน ไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน พี่เลี้ยง และบุคคลภายนอกที่เข้ามาให้ความรู้ แก่พวกผม
มีหลายคน มักยิงคำถาม อยู่บ่อยๆ เมื่อรู้ว่าผมเป็นเด็กกำพร้า คำถามแรกที่ ถามกันมากที่สุด คือ เธอพักอยู่ที่ไหน มีใครเป็นคนดูแล ผมพักอยู่ในสถานสงเคราะห์ มีเจ้าหน้าที คอยดูแล และคำถามก็เริ่มยิ่งมาเรื่อยๆ การกินอยู่ หลับนอน เป็นยังไง มีกฎระเบียบ ที่เข้มงวดเกินไปหรือเปล่า มีกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำมีอะไรบ้าง และรวมถึงบทลงโทษต่างๆเมื่อทำผิด อีกทั้งยังถามความรู้สึกต่างๆในใจ(น้อยใจไหมที่ ไม่มีพ่อแม่ เหมือนคนอื่นเขา เคยคิดติดตามหาพ่อแม่ไหม( ถ้าหากได้เจอพ่อแม่จะพูดอะไรเป็นคำแรกและชอบไหมที่อยู่ในสถานสงเคราะห์)
ซึ่งในคำถามเหล่านี้ ล้วนเป็น สาเหตุ หนึ่ง ที่ทำให้ตัวผมเอง อยากเขียนหนังสือเล่าประสบการณ์ชีวิต ในรั่วสถานสงเคราะห์ที่แห่งนี้ มีหลายคน อยากรู้ ความเป็นอยู่ในสถานสงเคราะห์ การรับเลี้ยงดูแลเด็กเป็นยังไง เหมือนที่พ่อแม่เลี้ยงลูกหรือเปล่า หรือบุคคลภายนอก บางคน อาจเข้าใจผิด คิดว่าเป็นที่ควบคุมพฤติกรรมเด็กที่ผิดกฎหมายมาแล้วต้องมาดันนิสัยในสถานที่แห่งนี้ แท้จริงแล้วมันคือสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแหละครับ
หนังสือสถานสงเคราะห์ บ้านเกิดผม เล่มนี้ อาจจะให้คำตอบกับคุณผู้อ่าน เกี่ยวกับ สถานสงเคราะห์ รับเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มากก็น้อย นอกจากนี้คุณผู้อ่าน อาจจะได้ซาบซึ้งการมีน้ำใจในหมู่พี่น้องเด็กกำพร้าอย่างพวกผม ร้อยพ่อพันแม่ ที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่มาอยู่รวมกันได้อย่างกลมกลืนกันดีและเรื่องแปลกๆที่คุณผู้อ่านเอง อาจไม่เคยนึกคิดมาก่อน กับกลเม็ดต่างๆ การซ้อนเงิน เรื่องระหว่างการใช้ไหวพริบระงับปัญหาที่จะเกิดขึ้นและรวมถึงคำสั่งสอน ในเชิงคำคม(คือให้แง่คิด) จากเจ้าหน้าที่ประชาสงเคราะห์ รวมถึงปราบเด็กซ่า-เด็กซนให้อยู่อย่างขอบเขตที่มี
จุดประสงค์ที่ถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์ชีวิต ช่วงหนึ่งของผม โดยผ่านตัวอักษรร้อยเรียงจนเป็นหนังสื่อเล่มนี้ ที่ใช่ซื่อว่า สถานสงเคราะห์..บ้านเกิดผม..ก็เพื่อจะหารายได้ ที่จะเป็นทุนในการที่ จะซื่อบ้าน เป็นของผม เองครับ (ที่มั่งคงของชีวิตของผม)และรายได้อีกส่วนหนึ่งไว้ใช้ตอบแทนสถานสงเคราะห์ที่เคยรับเลี้ยงดูมาตั้งเล็กจนโตขึ้นโดยการเลี้ยงอาหารกลางวัน
อีกทั้งหนังสือเล่มนี้ ยังเป็นเล่มแรกในชีวิตของผมซึ่งตัวผมเอง เป็นเพียงมือสมัครเล่น (แต่ใช้หัวใจทำขึ้นมา)ที่เขียนหนังสือ หากมีสิ่งใดผิดพลาดไปต้องขอกล่าว คำว่า ขอโทษ ด้วยครับ มา ณ. ที่ด้วยคับ
สุดท้ายและไม่ท้ายสุดหวังเป็นอย่างยิ่งที่เรื่องราวของผมใน รั่วสถานสงเคราะห์ จะเป็นอุทาหรณ์สอนใจ สำหรับใครบ้างคนที่ยังไม่พร้อมจะมี และมีความคิดที่จะเอาลูกมาฝากที่สถานสงเคราะห์ ซึ่งเป็นความคิดที่ต้องไตร่ตรองให้มาก เพราะใช่ว่าเด็กทุกคนจะยอมรับได้กับสิ่งที่เป็นอยู่ บางคนถึงกับประชดชีวิต หนีออกจากสถานสงเคราะห์ กลายเป็นเด็กมีปัญหา เร่รอน หัวขโมย ติดยาเสพติด และสุดท้ายหนีไม่พ้นกลายเป็นปัญหาของสังคม เมื่อตอนนั้นมาถึง ความคิดนี้อาจจะทำให้เสียใจในภายหลัง ฉะนั้นจงคิดทบทวนให้มากๆนะครับ
สุดท้ายนี้ต้องขอกล่าวคำขอบคุณทุกท่าน เป็นอย่างยิ่ง
ขอบคุณ เพื่อนๆทั้งร้ายและดีทุกคน(ในสถานสงเคราะห์)ที่ไม่เคยทำให้เหงา
เวลาที่อยู่ตัวคนเดียว เกือบทุกครั้งและไม่เคยคิดทิ้งกัน เมื่อมีทุกข์
ขอบคุณ บรรดาเจ้าหน้าที่ประสงค์สงเคราะห์ ทุกท่าน เป็นอย่างยิ่ง รวมถึง
พ่อบ้านด้วย โดยฉะเพราะ แม่บ้านกับพี่เลี้ยงที่ดูแลเรื่อยมา ไม่ว่าสุขทุกข์
ยามที่ป่วย ก็ท่านแหละ ได้กำลังใจ ก็ท่านแหละครับ รวมถึงคำสั่งสอน
ต่างๆ ที่ต้องคอยเก็ษมาคิดอยู่ตลอดเวลา เพราะคำสั่งสอนของท่านที่
ที่คอยเตือนใจอยู่ตลอดเวลา มีอยู่คำหนึ่งที่ท่านจะพูด อยู่บ่อยๆเลยว่า
โตขึ้น* จะเป็นอะไรกูไม่ว่า แต่*ต้องเป็นคนดีในสังคม แค่นี้กูพอใจ
แล้ว เป็นประโยคคำที่จำใส่ใจได้ดี และตัวผมเองก็ทำได้................
ขอบคุณ บุคคลภายนอกทุกท่านที่เข้ามาให้ความรู้ต่างๆ โดยไม่คิดค่าจ้างใดๆ
แถมยังมีน้ำใจให้แก่พวกผมอีกต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นศิลป์ปิน ดารา
นักร้อง ครูสอนภาษอังกฤษ คุณหมอ คุณตำรวจ และ พระสงฆ์
นักศึกษา (มหาวิลัยต่างๆ)ต้องขอบคุณทุกท่านเหล่านี้ เป็นอย่างมากครับ
และที่ขาดไม่ได้เลยต้องขอบคุณเป็นอย่างสูง กับเจ้าของประโยควลีคำนี้มาก
สำนึกรักบ้านเกิด เพราะประโยคนี้ก็เป็นแรงใจ ในการตั้งซื้อหนังสือ
เล่มนี้ขึ้นมาได้ สถานสงเคราะห์ บ้านเกิดผม หากไม่มีประโยคนี้ ตัวผม
เอง ก็ไม่รู้จะตั้งซื้อหนังสืออะไรดี ขอบคุณมากครับ
คำนำ
ลูกชิ้น เล็ก O
โปรดติดตามอ่าน สถานสงเคราะห์...บ้านเกิดผม ได้ วันพฤหัสบดี 6 ต.ค. 54
