ตอนมัธยมปลาย เรามีแฟนคนแรก ตอนนั้นเราชอบรุ่นพี่คนนึง เราก็พยายามหาชื่อเฟซบุ๊ค จากเพื่อนของเค้า จนเจอเลยกดขอเป็นเพื่อน จนเค้ารับ พอเล้าอีกวันเค้าก็ทักเรามาว่า
"ใช่น้องบีมั้ยครับ" นั่นเเหละคือจุดเริ่มต้นของเรา หลังจากนั้นสี่เดือน เราได้คบกับพี่เอ คบกันไป พี่เค้าเริ่มหึงหวงเรามากเกินไป ให้เราตัดเพื่อนทั้งหมดที่เรามี ต้องไปหาพี่เค้าทุกตอนกลางวัน พอเราขัดใจเค้าหรือคุยกับเพื่อนผู้ชาย เราเริ่มโดนทำร้ายร่างกาย เเรกๆ เราก็ได้เเค่บีบเเขน โดนด่าด้วยคำพูดที่เเรง เช่น "เรามันง่ายเหมืถอนพ่อเเม่เรา หรือ ด่าว่าเรามันชอบไปอ่อยคนอื่น" จริงๆมันเเรงกว่านี้มาก พอผ่านไปเกือบปี เราโดนหนักสุด คือ ร้องไห้อยู่เเล้วเค้าตบหน้าเราจนกว่าเราจะหยุดร้อง
จนปิดเทอมใหญ่ เราเลยเลือกบอกพ่อเเม่ว่าเราโดนทำร้ายร่างกาย พาเราไปพักที่ต่างจังหวัดหน่อย
จนตอนนั้นเราถึงได้ตัดขาดกันโดยถาวร ถ้าทุกคนเกิดคำถามในใจว่า ทำไมไม่เลิกตั้งเเต่เเรกๆ เราตอบตรงๆ เรากลัว เพราะเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เเล้วเราก็ต้องเจอตลอด สมัยก่อนใครมีเเฟน ก็ยังเป็นเรื่องที่ไม่เปิดรับเหมือนสมัยนี้เท่าไหร่ เเต่เรื่องนี้ทำให้เราเปลี่ยนไปเยอะเลย ทำให้เราสู้คนมากขึ้น ทำให้เราเลือกปกป้องคนที่โดยเเบบเรามากขึ้น ถึงมันจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดีเท่าไหร่
เเต่เราชอบตัวเองที่เลือกจะเข้มเเข็ง เเละรักตัวเราเองมากขึ้น ไว้เราจะมาเล่านะว่าหลังจากนี้ความรักที่เราเจอดีขึ้นรึยัง ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะ ขอให้โลกนี้ใจดีกับทุกคนนะ
