คนเราทำผิดมากแค่ไหนรุนแรงแค่ไหน..ถึงจะไม่ได้รับการให้อภัย
ฉันอยู่กับเรื่องพวกนี้มาเกือบครึ่งชีวิต..วนลูปอยู่กับการเสียใจและผิดหวังให้กับคนใกล้ตัวไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งและสัญญากับตัวเองว่าจะตัดขาดกับคนคนนั้นให้ได้..แต่ก็เท่านั้น..ฉันก็ยอมให้อภัยคนที่ทำผิดซ้ำซากคนนั้นทุกที..คนคนนั้นไม่ใช่คนรักของฉันหรอกนะ..แต่เขาเป็นคนในครอบครัวยังไงล่ะ..สายเลือดเดียวกันด้วย..จะโกรธจะเกลียดเขามากแค่ไหน..แต่สุดท้ายก็ให้อภัยเขาทุกที
แล้วถามว่า..ใช้ชีวิตกันยังไง..ทำตัวปกติกันรึเปล่า?
ก็เกือบจะปกตินะ..และเพราะว่าคนที่เคยทำผิด..แล้วก็ได้รับการให้อภัยทั้งหมดแล้วนั้น..มันกลับมาใช้ชีวิตได้ปกตินี่แหละ..มันถึงได้กลับไปทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนั้น
แล้วคงจะถามอีกว่าทนได้ยังไง..ทำไมพวกเราถึงทนเขาได้ขนาดนี้..คงจะเป็นเพราะว่าพวกเรามีสิ่งๆนึงล่ะมั้ง..มันเรียกว่า 'ความหวัง' เมื่อพวกเราให้อภัยเขาไปแล้ว..สิ่งที่อยู่ในใจทุกคนก็คือความหวังเท่านั้น..หวังว่าเขาจะสำนึก..หวังว่าเขาจะรักตัวเอง..หวังว่าเขาจะเลิกเกเร..หวังว่าเขาจะจำทุกอย่างไว้เป็นบทเรียน..หรืออย่างน้อยก็..หวังว่าเขาจะเห็นใจคนที่อยู่ข้างหลังอย่างพวกเราบ้าง..สงสารพ่อกับแม่บ้าง..พวกเขาต้องเดือดร้อนแค่ไหน..ลำบากแค่ไหน..กับสิ่งที่พี่ทำลงไป..ต้องการอะไรงั้นเหรอ..ความรักใช่ไหม..หรือว่าความอบอุ่น..หุบปากไปเลยนะ..ถ้าจะอ้างสิ่งเหล่านี้..เพราะพวกเราได้ให้พี่ไปแล้ว..ให้จนลืมความผิดร้อยแปดประการที่เคยก่อไว้ด้วยซ้ำ..พวกเราทุกคนต่างคนต่างมานั่งมองย้อนดูว่าทำไมพี่ถึงได้เป็นแบบนี้..แล้วพวกเราก็ได้พยายามที่จะแก้ไขให้มันดีขึ้น..ให้โอกาสซำ้แล้วซ้ำเล่า..แล้วดูพี่สิ..พี่ทำอะไรอยู่..เห็นสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ไหม..โตสักทีเถอะ