โลกเล็กๆ
....^^
ผมคงเป็นคนตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในที่แคบๆ..
พอใจกับสิ่งที่ได้ทำ และสิ่งที่ตัวเองทำได้..
และคงอยู่ในอารมณ์ของความอ่อนไหว...
ไปกับการได้สัมผัสชีวิตของผู้คนมากมาย.ที่แตกต่างกัน
ในเรื่องของเพศกายและความรู้สึกที่ต่างอารมณ์ กับสิ่งที่ได้พบเจอกันมา
และคงหนีไม่พ้นกับเรื่องของครอบครัว เพื่อน หรือความรัก...
อาจเป็นเพราะเราไม่ได้อยู่ในโลกนี้เพียงลำพัง...
ถ้าเราคิดได้แบบนี้..ก็คงไม่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย เงียบเหงา
บนโลกแสนสวยใบนี้
เพราะยังมีผู้คนอีกมากมาย ที่เรามีโอกาสได้พบ เจอะเจอและทำความรู้จัก
......
การพบกันของคนสองคน...อาจไม่ได้เริ่มจากคำว่าสวัสดีเสมอไป
บางครั้งเราเป็นฝ่ายได้ทำความรู้จักทักทายเขาอยู่ในใจ
อาจด้วยผลงานภาพเขียน ที่เราเอาแต่จ้องมอง
และรู้สึกเหมือนว่าเขา วาดภาพได้สวยยิ่งนัก...งดงามเหมือนสัมผัสได้
หรือบทกลอนอันแสนหวาน ที่บอกความหมาย ไม่ต่างจากที่ตัวเราพบเจอ
บทเพลงก็เช่นกัน เพลงนี้เหมือนกับชีวิตเราไม่มีผิด
หรือ บทรำพันบางอย่างที่บอกเล่าเรื่องราว เหมือนเขาล่วงรู้..ถึงเรื่องที่เป็นไปและเกิดขึ้น...
อ่านแล้วช่างรู้สึกไหวไปกับอักษร และข้อความที่ได้เขียนไว้อย่างมีตัวตน อย่างมีชีวิต
...
จากนั้นเราเริ่มเสาะหา..เพื่อทำความรู้จัก ค้นหาประวัติและชีวิตส่วนตัวของพวกเขา...
เราเรื่มรู้จักเขาบ้างแล้ว..ล่วงรู้เเช่นกันว่า ทำไมถึงเขียนภาพได้สวยนัก
แต่งเพลงได้กินใจเหลือเกิน หรือเขียนได้อย่างสัมผัสถึงในความรู้สึก...
....
การพบปะตัวตนจริงๆ..อาจนำมาซึ่งความแปลกใจ..และเหลือเชื่อ
เมื่อพบว่าคนที่เขียนเพลงรักได้อย่างเข้าถึงอารมณ์ผู้คน กลับมีอายุมาก
เกินกว่าจะพูดเรื่องรักๆได้อีก
หรืออักษรที่เคยทำน้ำตาซึมให้กับคนบางคน กลับมีรูปร่างหน้าตาเกินจะเชื่อว่า
เขาน่ะเหรอเป็นคนเขียนเรื่องราวเหล่านั้น..
.....
หรืออาจเป็นว่าทุกอย่างที่เห็น ก็เป็นเหมือนผลงานของเขา สวยงาม โรแมนติก..
และช่างงดงามไม่แพ้กับเรื่องราว ที่เขาได้จินตนาการไว้อย่างเหมือนจริง
....
สิ่งเหล่านี้คงเป็นเรื่องของการได้รู้จักใครสักคน ..ที่นอกเหนือจากผลงาน
หรือการได้พบกันต่อหน้า กล่าวคำว่าสวัสดี และสานสัมพันธ์ต่อ
เพราะเราล่วงรู้ตัวตนเขาแล้วต่อหน้าต่อตา....และเราอาจปฎิเสธ ที่จะทำความรู้จัก
นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบเจอ
....
คงแตกต่างกันมากมาย กับความรู้สึกอีกด้าน ของคนสองคนที่ไม่เคยพบกันมาก่อน..
แต่กลับหลงใหลได้ปลื้ม กับสื่งที่ต่างหยิบยื่นให้กัน
ไม่ว่าจะเป็นความห่วงใย ความคิดถึง...ความปรารถนาดี
ต่างมีช่วงหนึ่งของเวลาที่ทำให้ทุกอย่าง..เหมือนเนรมิตรได้
เหมือนเคยได้พบกัน ณ ที่หนึ่งที่ใดมาก่อน ..ช่างคุ้นเคย...และเหมือนอยู่ต่อหน้าทุกครั้ง
ที่ได้พูดคุย และสนทนา.....
เป็นการทำความรู้จัก...ในโลกความจริงเสมือน ในโลกเสมือนจริง
ที่ไม่เคยกล่าวคำว่า สวัสดีกันจริงๆแม้สักครั้ง
เหมือนๆ..ที่ใครต่อใคร..ต่างกำลังทำกันอยู่ในตอนนี้....
ในไดอารี่ของผม และของคุณ...
.........
